Diagnoza

Celem diagnozy jest:

-ocena istoty zaburzeń poszczególnych funkcji, zmierzająca do ustalenia typu afazji (klasyfikacji afazji);

-określenie miejsca, rodzaju i rozległości uszkodzenia mózgu; 

-ocena funkcjonalna, dzięki której określa się zaburzenia funkcji mózgowych, relatywnie zachowane funkcje mózgowe, będąca podstawą opracowania programu rehabilitacji;

-opracowanie odpowiedniego programu terapii chorego z afazją.  

W diagnozie należy uwzględnić:

-wiek,

-płeć,

-wykształcenie,

-wykonywany zawód,

-zainteresowania pacjenta,

-pochodzenie społeczne,

-status rodzinny,

-społeczno-ekonomiczny. 

 

-Niezbędne jest także uzyskanie danych na temat

funkcjonowania poznawczo-emocjonalnego, stanu

świadomości chorego poprzez wnikliwą obserwację,

przeprowadzenie badania neuropsychologicznego

oraz badania mowy.

 

Diagnoza neuropsychologiczna 

jest procesem wieloetapowym,

polega na ocenie:

-  funkcji językowych (zdolności rozumienia i ekspresji);

-  praksji ( umiejętności wykonywania prostych lub złożonych czynności); 

 

-  gnozji ( wzrokowym rozpoznawaniu przedmiotów lub rysunków, -słuchowym rozpoznawaniu dźwięków oraz rozpoznawanie przedmiotów lub ich cech za pomocą różnych rodzajów czucia (stereognozja);

-  orientacji przestrzennej - ocena zaburzeń schematu ciała oraz badanie orientacji we współrzędnych w przestrzeni;

 -  leksji (identyfikacji i czytania znaków graficznych (liter, sylab,wyrazów, zdań, cyfr itp.);

-  grafii - zdolności analizy słuchowo-wzrokowo-ruchowej słów, przepisywania liter, słów, tekstu itp., pisania pod dyktando, pisania z pamięci; 

-  pamięci: zdolności zapamiętania, przechowywania i przypominania podanych informacji słuchowych, wzrokowych i ruchowych;

-  kalkulii; zdolności przeprowadzenia działań liczbowych (z tekstem oraz bez tekstu).